De "Challenger" van de Union Pacific De stoomlocomotieven van het type "Challenger" vierden hun verjaardag bij de Union Pacific Railroad (UP). Midden de jaren 1930 verklaarden de UP-hoofdingenieur Arthur H. Fetter en Otto Jabelmann (UP-superintendent voor locomotieven) dat zwaardere treinbelastingen met hogere snelheden niet langer naar behoren kon worden vervoerd met de beschikbare stoomlocomotieven. Vooral het goederenverkeer op de hellingen van 0,82% in Wyoming moest sneller kunnen verlopen. In samenwerking met de American Locomotive Company (ALCO) ontwikkelden beide UP-ingenieurs een gelede stoomlocomotief "Articulated" met wielsetcode (2'C)C2'h4. Deze kwam sterk met de Mallet-constructie overeen, maar werkte niet volgens het koppelingsprincipe maar wel met een enkelvoudige expansie op elk aandrijfwielstel. Het eerste prototype met nr. 3900 werd op 25 augustus 1936 in Council Bluffs, Iowa, in bedrijf genomen. Deze locomotief had de nieuwste stoomtechnologie van die tijd, met inbegrip van rollenlagers over de hele loop en tenderwielstellen, een ruim gedimensioneerde ketel en een bijhorende, aangepaste verbrandingskamer. Met een topsnelheid van 70 mph (112,65 km/u) had die volgende belangrijke kenmerken: keteldruk 17,93 ato; vier cilinders (558,8 x 812,8 mm); doorsnede aandrijfwiel 1.752,6 mm (Boxpok-wielen); roosteroppervlak 10,05 m²; verhittingsoppervlak 499 m²; oververhitter 151,1 m²; gewicht van de locomotief 256,5 t; adhesiegewicht 175 t; semi-Vanderbilt-tender met twee drieassige draaistellen. Haar eerste beproeving was het trekken van een zware goederentrein van Ogden (Utah) naar Green River (Wyoming) waarbij de hellingen van het Wasatchgebergte moesten worden overwonnen. Om het prestatievermogen van de machine te testen, besloten de verantwoordelijken bij UP om de locomotief zonder ondersteuning te laten rijden. De 3900 voerde deze rit met bravoure uit. Meteen verklaarde Fetter dat de nieuwe constructie de uitdaging zonder problemen had vervuld ("met the challenge"). Zo bleef de naam "Challenger" met deze locomotief verbonden. Tot 1937 stelde UP dan via drie leveringen in totaal 40 exemplaren met het nr. 3900-3939 (vanaf 1944: 3800-3839) in dienst, waarbij de 3934-3939 onmiddellijk na de levering naar oliestookinrichting werden omgebouwd, en andere exemplaren volgden in de jaren daarna. In 1942-1944 breidde UP haar bestand verder uit met 65 "Challengers" (3930-3949, 3950-3969 en 3975-3999). Bij vele van deze "Big Boys" werden verbeteringen uitgevoerd (bijvoorbeeld een ketel met betere prestaties, rollenlagers op alle wielstellen, vergrote cabine), waardoor men nu onderscheid maakte tussen "zware" Challengers, in tegenstelling tot de "lichte" Challengers van de jaren 1936/37. In 1945 werden de 3975-3984 naar een oliestookinrichting omgebouwd, in 1952 volgden de 3930/31/32/34/37/38/43/44. In datzelfde jaar kregen ze de nieuwe nummers 3700–3707, terwijl de 3975–3984 naar 3708–3717 werden omgezet. Terwijl de Challengers in het begin vooral goederentreinen over de hellingen van het Wasatchgebergte en Sherman Hill trokken, waren ze na hun inbedrijfname te zien als de beter presterende Big Boys in het gehele UP-systeem in Californië, Nebraska, Oregon, Utah en Wyoming. Bovendien werden ze af en toe ook voor reizigerstreinen als de gelijknamige 'Challenger streamliners" tussen Chicago en Californië ingezet. Door de snelle overschakeling naar diesel na de Tweede Wereldoorlog werden de laatste "Challengers" in 1959 buiten dienst gesteld. Er bleven er slechts twee behouden: de 3977 als monument in North Platte (Nebraska) en de destijds niet-bedrijfsklare, eveneens op oliestookinrichting omgebouwde 3985 als museumlocomotief van de UP.